Bethel (oud)
Postadres: Familie Bronsweg 17, 9945 PN, Wagenborgen
Afdeling/nummer: Bethel (oud) – D14
Bouwjaar: 1874
Bijzonderheden:
-
- Bethel was het 1e paviljoen van de Stichting
- Verbouwd in 1889/1890
- 1 november 1891 verhuizen mannen uit paviljoen Bethel naar het nieuwe paviljoen Eben-Haëzer
- Afgebroken in 1959
1873 – Bethel
1895.00 – Pagina uit een boek met linksboven een afbeelding van het Vrouwenhuis Bethel, rechtsboven het Idiotenhuis Bethesda en onder het Mannenhuis Eben Haëzer
1900 – Bethel – verpleegden die aardappelen schillen
1905 – Ansichtkaart
1915.01 – Bethel (oud) (Foto: Siemon van der Wal)
1922 – Bethel (oud) (Foto: Siemon van der Wal)
- 5 mei 1923 – Fragment uit boek ‘Na vijftig jaren’:
- Het eenigste verschil maakte het Huis, dat toen de boerenwoning zoo ondoelmatig ogelijk bleek voor de verzorging en verpleging van ongelukkigen, als Huis van Barmhartigheid in 1874 was gebouwd en de naam Bethel had ontvangen. Mijn oog zag toen niets anders dan een Huis en dat Huis was danig in verval. Het had versterking op elk gebied zeer noodig. Stut en steun vroeg het zoo dringend, dat ieder wie het zag wel klagen moest: , Hoe is deze woning, die een Huis Gods moest zijn, zoo vervallen. Wie dragen kalk en steenen aan om de scheuren te dichten? Niemand ontfermt zich over haar!’ Maar later, later, dan zou God van dat onooglijke Bethel het uitgangspunt maken van een arbeidsveld, dat zich zou uitstrekken over ons gansche land. Maar aan den toestand, zooals ik dien tien jaren na het ontstaan der Vereeniging bevond, had het toenmalig Bestuur zelf schuld. Onbekend maakt onbemind, zoo ook hier. Het getal dergenen, die iets van het werk der barmhartigheid in Wagenborgen af wisten, was o zoo klein. Er was niet getracht liefde voor Bethel te winnen. En dit was te meer noodig, daar voor den bouw van het eerste huis een aanzienlijke som geld was geleend. ± f 18.000,- die niet geringe geldelijke verplichtingen meebracht, waaraan men helaas! niet kon voldoen. En daarom werd het kapitaal opgezegd. Mei 1886 moest het worden betaald, plus de achterstallige rente. Dat was de donkere dreigende wolk, die in 1885-1887 duistere schaduwen wierp over Bethel en zijn werk. Geen enkele lichtstraal doorboorde de duisternis en het scheen, dat het met den arbeid der barmhartigheid was gedaan. Bij het Bestuur was verslagenheid en zuchting. Een onheilspellend geluid werd vernomen. Het einde der Vereeniging misschien daar. Zou God dat gedoogen? Neen toch. Hij zag uit den Hemel zijn werk aan en Hij kende het, als in Zijn Naam begonnen. Hij zag het verstervende plantje en had het lief, om Zijns zelfs wil. Van Hem zou de redding komen. En die redding kwam. Maar de hand moest aan den ploeg. Er moest gewerkt worden.
- Op 8 juni 1886 konden én hypotheek én achterstallige renten worden betaald, terwijl een bedrag van f 1.000,- nog voorloopig met onderling overleg bij den geldschieter bleef staan.
- Er kwam nu schot in het werk. Het aantal verpleegden bedroeg 25, mannen en vrouwen, samen in Bethel geherbergd.
- Het oude Huis werd vernieuwd en vergroot. Groote en kleine gaven brachten de f 3.400,- daarvoor noodig, bijeen en den 2den Mei van het jaar 1890 werd dit her- en vervormd Bethel eenigszins feestelijk aan zijn bestemming gewijd. Aan 31 verpleegden kon huisvesting worden verleend, welk getal in den loop van genoemd jaar tot 54 steeg.
- Bethel stond onder de hoede van den Hr. W. Brons en zijn zuster.
- Het eenigste verschil maakte het Huis, dat toen de boerenwoning zoo ondoelmatig ogelijk bleek voor de verzorging en verpleging van ongelukkigen, als Huis van Barmhartigheid in 1874 was gebouwd en de naam Bethel had ontvangen. Mijn oog zag toen niets anders dan een Huis en dat Huis was danig in verval. Het had versterking op elk gebied zeer noodig. Stut en steun vroeg het zoo dringend, dat ieder wie het zag wel klagen moest: , Hoe is deze woning, die een Huis Gods moest zijn, zoo vervallen. Wie dragen kalk en steenen aan om de scheuren te dichten? Niemand ontfermt zich over haar!’ Maar later, later, dan zou God van dat onooglijke Bethel het uitgangspunt maken van een arbeidsveld, dat zich zou uitstrekken over ons gansche land. Maar aan den toestand, zooals ik dien tien jaren na het ontstaan der Vereeniging bevond, had het toenmalig Bestuur zelf schuld. Onbekend maakt onbemind, zoo ook hier. Het getal dergenen, die iets van het werk der barmhartigheid in Wagenborgen af wisten, was o zoo klein. Er was niet getracht liefde voor Bethel te winnen. En dit was te meer noodig, daar voor den bouw van het eerste huis een aanzienlijke som geld was geleend. ± f 18.000,- die niet geringe geldelijke verplichtingen meebracht, waaraan men helaas! niet kon voldoen. En daarom werd het kapitaal opgezegd. Mei 1886 moest het worden betaald, plus de achterstallige rente. Dat was de donkere dreigende wolk, die in 1885-1887 duistere schaduwen wierp over Bethel en zijn werk. Geen enkele lichtstraal doorboorde de duisternis en het scheen, dat het met den arbeid der barmhartigheid was gedaan. Bij het Bestuur was verslagenheid en zuchting. Een onheilspellend geluid werd vernomen. Het einde der Vereeniging misschien daar. Zou God dat gedoogen? Neen toch. Hij zag uit den Hemel zijn werk aan en Hij kende het, als in Zijn Naam begonnen. Hij zag het verstervende plantje en had het lief, om Zijns zelfs wil. Van Hem zou de redding komen. En die redding kwam. Maar de hand moest aan den ploeg. Er moest gewerkt worden.
1928 – Bethel
8 januari 1931 – Bethel – Nieuwsblad van het Noorden
1932 – Bethel
1948.01 – De Stichting Tot Christelijke Liefdadigheid in Wagenborgen bestaat 75 jaar. Het oudste paviljoen door de stichters gebroeders Brons gebouwd. (Het Noorden in woord en beeld), Foto met dank aan Irene Punt
Jaren 50.01 – Links paviljoen Bethel (oud) en rechts het Hoofdgebouw, met zicht op de prachtig aangelegde tuin. (Foto: Anne Koopmans)
Jaren 50.02 – Links (op de achtergrond paviljoen Bethel (oud), op de voorgrond 2e woning Geneesheer Directeur en rechts het Hoofdgebouw (Foto: Siemon van der Wal)