Folio, 1-2014

’t Is Lentis

De Berkenhof: bungelen tussen hemel en aarde

Door Anne Helmus

Vorig jaar oktober werd bekendgemaakt dat De Berkenhof moet sluiten. Formeel was het nog geen voorgenomen besluit en het ligt ook nu nog niet voor instemming bij de Ondernemings-raad. Toch werd er een bericht de wereld ingestuurd dat een hoop onrust bij medewerkers en cliënten veroorzaakte. Reden: beddenreductie. In de Meerjarenvisie staat dat er in 2020 op zijn minst 25 tot 30% bedden minder moeten zijn. De laatste berichten zijn dat ze in elk geval tot oktober van dit jaar door mogen gaan. Ondanks dit uitstel is er natuurlijk veel onrust. Toch blijft het team enthousiast zijn werk doen. Al hebben ze wel het gevoel wat te bungelen tussen hemel en aarde. In een gesprek met het team komt naar voren dat de productie op orde is. Dat alle bedden altijd bezet zijn en er nauwelijks een wachtlijst is. Aan aanmeldingen geen gebrek. Deze komen tegenwoordig ook uit de regio’s Stadskanaal en Delfzijl, omdat daar wegens sluiting van de klinieken geen opnamecapaciteit meer is. Geen crisisopnames maar opnameverzoeken voor een intensieve behandeling. Ook uit andere delen van het land komen vragen voor opnames.

De Berkenhof heeft een uniek behandelaanbod die in den lande zijn gelijke niet kent. Volgens de medewerkers is het specialistische behandelaanbod nog niet genoeg bekend. Velen denken
nog dat het vooral een opvangplek is voor overspannen huisvrouwen. Dat was vroeger misschien het geval. Nu werken ze er volgens moderne inzichten en zijn mannen ook welkom. Ook worden er veel systeemgesprekken gevoerd om het thuisfront bij de behandeling te betrekken en de terugkeer naar huis te vergemakkelijken. Uit de ROM (Routine Outcome Monitoring) komt een hoge klanttevredenheid naar voren.

Veel cliënten knappen zichtbaar op van de behandeling die De Berkenhof biedt. Ze komen bij wijze van spreken als een dood vogeltje binnen en vertrekken weer als een stevige vrouw. Twee vrouwen die nu zijn opgenomen, vertellen: ‘Ik heb er veel aan om hier te zijn. Het is hier een veilige omgeving waarin je bewust wordt gemaakt van je gedrag waardoor je in de problemen bent gekomen. Ik weet nu veel beter wat ik wil. Ik was altijd aan het zorgen voor de ander en liep mezelf voorbij. Ik heb complexe PTSS ten gevolge van seksueel misbruik. Met behulp van psychomotore therapie kan ik nu veel beter mijn grenzen aangeven.’ Een ander vrouw geeft aan dat ze veel heeft aan de assertiviteitstraining. Met name kritiek leren ontvangen en op tijd nee zeggen en beter voor mezelf opkomen. Ze zegt: ‘In het therapieprogramma is altijd wel iets wat je raakt en wat je toe kunt passen. Het mooie van deze plek is dat je datgene wat je leert in de therapieën uit kunt proberen in de leefgroep, daarna kun je het tijdens de weekenden toepassen. Ook mijn partner wordt bij de behandeling hier betrokken. Eens in de drie weken hebben we samen met de therapeut een gesprek. Ik zou het jammer vinden als deze vorm van hulp verdwijnt. Ik gun deze vorm van hulp ook aan andere vrouwen die in hetzelfde schuitje zitten.’

Het team van De Berkenhof was genomineerd voor ‘het meest inspirerende team’ van Lentis, die werd toegekend op de nieuwjaarsbijeenkomst Happen bij de baas. Helaas ging de hoofdprijs aan hun neus voorbij. Ze hadden al wel een ‘winnende speech’ voorbereid, geïnspireerd op een lied van een voorvechter van de vrouwenbeweging Joke Smit.

Het laatste couplet luidt als volgt:

Wij strijden voor een land voor mensen
Voor mannen, vrouwen en voor kinderen
Waar macht ligt in de handen van een mens
Waar geld weer middel is in plaats van doel
En waar poppetjes weer mensen kunnen zijn.
Wij strijden voor De Berkenhof.