1982-11 – Personeelskrant Dennenoord – 10e Jrg. No. December

DIRECTIEBRIEF

Het gehele jaar door is er binnen Dennenoord de zorg voor het dagelijks gebeuren. Daarnaast wordt er een veelheid aan plannen ontwikkeld, vastgesteld en uitgevoerd. Het is bij al die drukte een goede gewoonte dat de directie zich elk jaar in het decembernummer van de personeelskrant bezint op de gang van zaken in het ziekenhuis.
Er is op dit moment veel in beweging op Dennenoord. Teveel zullen sommigen zeggen en daardoor komt een goede informatie over allerlei ontwikkelingen of een correcte uitvoering van diverse plannen gemakkelijk in de knel. Het is een open deur om vervolgens te zeggen dat hierdoor het welbevinden van patiënten en medewerkers nadelig wordt beïnvloed.
De directie realiseert zich haar verantwoordelijkheid in deze en streeft er naar om de veranderingen goed te doen verlopen. Maar bovenal moet in de gaten gehouden worden, dat het primaire proces, de zorg voor de patiënten, inderdaad onze primaire doelstelling blijft. Die doelstelling mag niet ondergesneeuwd raken met oneigenlijke plannen of allerlei eigenbelang.
Daarnaast mogen we niet vergeten dat Dennenoord ook een werkgemeenschap is, waar mensen in hun dagelijkse arbeid met elkaar samenwerken. Via de opbouw van de organisatie, wordt geprobeerd die samenwerking zo goed mogelijk te doen verlopen, een proces dat erg veel aandacht vraagt.
Voorlopig zal Dennenoord geen rust gegund zijn. Enerzijds een goede zaak, want rust roest. Anderzijds, het is hierboven al gezegd, mag de organisatie niet in ademnood raken. In 1982 hebben twee grote patiëntenverhuizingen plaats gevonden, intussen wordt de verhuizing van zwakzinnigen naar Sintmaheerdt al weer voorbereid. En daar achter aan zullen verhuizingen moeten plaats vinden om het lege Eikenstein te vullen en het Noorder Sanatorium vrij te maken. Ook het onderbrengen van patiënten in woningen zal worden voortgezet.
En ook ten aanzien van de reorganisatie, staat nog één en ander te gebeuren. Veel is in 1982 bereikt, maar een aantal reorganisatieprojecten, zoals bijvoorbeeld de opbouw van de ondersteunende diensten, de integratie van de polikliniek of de organisatie van de aktiverende therapieën dienen nog te worden uitgevoerd. Het tot leven brengen van de organisatie zal echter de meeste aandacht vragen. Veel medewerkers zijn in nieuwe functies terecht gekomen of hebben met nieuwe situaties te maken gekregen. Alles staat mooi op papier, maar nu moet het in de praktijk gaan werken. Daarbij zal men aan veel nieuwe situaties moeten wennen. Ook hier is Dennenoord geen rust gegund en de directie zal er voor dienen te waken dat de motivatie om in de nieuwe organisatie te werken op peil blijft. Alleen die motivatie zal de organisatie tot leven kunnen brengen.
Ook extern, buiten het vertrouwde ziekenhuisterrein, zal weinig rust te bespeuren zijn. In 1982 is een belangrijke ontwikkeling op gang gekomen, waarbij Dennenoord wordt gevraagd actief deel te nemen aan allerlei extern overleg met overheid en andere partners uit de geestelijke gezondheidszorg. Daarnaast is de spreiding van het ziekenhuis over de regio actueel geworden. Deze ontwikkelingen zullen in de komende jaren volop doorgaan.
De directie beseft dat zij te maken heeft met een ziekenhuis in beweging. Dat proces in goede banen leiden is een belangrijke verantwoordelijkheid. Die verantwoordelijkheid kan alleen worden waar gemaakt, in samenwerking met alle medewerkers van Dennenoord.
Daarbij hopen we dat al die veranderingen zullen worden ervaren als een uitdaging, die motiverend zal werken. Het kan de zorg voor de patiënten alleen maar ten goede komen.
Patiënten en medewerkers, wij wensen U allen een goed Kerstfeest en een voorspoedig 1983.

Namens de directie
Ir. J.C. Hoevenaar
Algemeen directeur

Sinterklaas maakt 35 kinderen blij

Op woensdagmiddag 1 december was het dan weer zover: de Sint en z’n Pieten kwamen op Dennenoord. De vaders en moeders brachten hun kinderen naar het Vormingscentrum, waar de beide Alie’s de kinderen begroeten.
Sommige moeders bleven bij hun kinderen en hielpen mee met het ‘plakwerk’. Want de bedoeling was, dat alle kinderen een leuke versierde, gekleurde ‘hoed’ maakten. Maar als je 35 kinderen graag een leuke wilt opzetten voor 3 uur, dan had je zeker assistentie nodig. Nog bedankt moeders.
Ondertussen werd er op warme chocolademelk en een speculaaspop getrakteerd, wat er lekker inging bij de kinderen.
Na alles opgeruimd te hebben en ieder een ‘hoed’ op had, en nadat de stoel van Sinterklaas was versierd, werd het tijd dat de Sint kwam.
Alie H. had al enige tijd op de uitkijk gestaan of ze er al aan kwamen.
Tot onze schrik kwam één Piet via de nooduitgang.
Met luid gezang: ‘Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht’, en onder begeleiding van Anja op de piano, werd de Sint ontvangen.
Wanneer je een liedje, verhaaltje of een versje kon opzeggen op de knie van de Sint, kreeg je een prachtig klein cadeautje.
De pieten strooiden grof met de pepernoten. Na enig kunstwerk van de Pieten, besloot de Sint om naar andere kinderen toe te gaan. De Sint vergat het ‘grote boek’ mee te nemen, maar gelukkig zag Piet het nog net op tijd.
De Pieten zorgden nog voor enig vliegwerk bij het uitzwaaien van de kinderen.
Tot slot zei de Sint: ‘Het was een leuke gezellige middag en het waren allemaal lieve kinderen’.
Tot het volgende jaar, Sint en Piet.

Geweldige fondue- en bingo avond

Woensdag 1 december 1982.
Wij, dat waren ongeveer 35 mensen, werden op de bewuste dag, 1 december 1982, ontvangen met een kopje koffie, uiteraard nadat we eerst onze inleg hadden betaald, waarbij we onze consumptiebonnen kregen.
Bij het binnenkomen kon je de sfeer al proeven, de kaarsen waren al aangestoken.
Goed 8 uur was het dan zo ver en begonnen we met het fonduen.
Er was wat geschuif met zitplaatsen, zodat ieder zijn groepje vormde.
Wat er op tafels stond was perfect en tot in de puntjes verzorgd, om je vingers bij op te eten.
Nadat we in de stemming waren gekomen, werd er een pauze ingelast voor een bingootje.
Wat mij opviel was dat de kaartjes véél goedkoper waren dan de vorige bingoavond, wat volgens mij de animo ten goede kwam.
Uiteraard waren de prijzen erbij aangepast.
S.O.P. deze avond is voor herhaling vatbaar.

Eén van de deelnemers

Ruim 200 patiënten naar nog nieuw onderkomen. . . .

Kan dit in Guinness Book of Records?

We willen met elkaar reageren op het stuk over de homogenisatie, zoals dat geplaatst was in de personeelskrant van november 1982.
Tot de schrijver kunnen we ons niet richten. Het was niet ondertekend. Wij willen graag beginnen met ons voor  te stellen: schrijvers in dit stuk zijn alle leden van de SIII leerlingengroep.
In de opleiding welke wij hier op Dennenoord volgen, leren we over het verplegen van de patiënt volgens een holistisch model, over het centraal staan van de patiënt. We kunnen na de verhuizing van deze 200 patiënten wel stellen, dat we deze theoriestof niet in de praktijk kunnen toetsen: de patiënt staat op Dennenoord niet centraal.

Wij zetten vraagtekens bij de manier waarop deze homogenisatie is uitgevoerd. Volgens het holistisch model, horen lichaam en geest bij elkaar. Daarvan hebben we weinig gezien in de screeningslijst, die hoofdzakelijk op somatische zaken geconcentreerd was. Aan psychische en sociale zaken werd weinig aandacht besteed. Zo is het gebeurd dat een vrouw, 30 jaar lang met een handicap op een woonafdeling verbleef en nu naar een verzorgingsafdeling moest worden overgeplaatst. De organisatie stelt niet de patiënt als geheel centraal, maar neemt dat onderdeel eruit wat zich bij hen aanpast. Zo werd deze mevrouw in plaats van ‘iemand met een handicap’ een ‘gehandicapte’.
Wat ook binnen een dergelijk werkende organisatie, is mensen pas enkele dagen van te voren op de hoogte brengen van de verhuizing, waardoor er weinig mogelijkheid tot beroep is. En dat laatste dan nog alleen voor die bewoners, die mans genoeg waren om een protestbrief te sturen en een commissie te woord te staan. Een practische uitvoering hiervan binnen deze organisatie is dan ook geweest, dat in enkele gevallen de familieleden eerder op de hoogte werden gesteld dan de betrokkenen zelf. Binnen een screening als gehouden, was te veel ruimte voor persoonlijke voorkeuren van personeelsleden (‘Nee hoor, die mevrouw willen we niet kwijt’) en te weinig ruimte voor beloftes, die aan de patiënten gedaan zijn over het terugkeren of verhuizen naar ‘bekende’ paviljoens. Zo waren patiënten overgeleverd aan de willekeur van de organisatie, waar het om hun overplaatsen of juist niet overplaatsen ging. Patiënten gingen niet verhuizen – gaan verhuizen doe je immers als je er zelf achter staat – nee, patiënten werden verhuisd. Soms meerdere malen binnen enkele dagen als dat zo uitkwam. En kwamen dan in een volkomen vreemde omgeving, waarin noch de eigen kast, noch het eigen lampje en ook niet voldoende eigen ondergoed, geen vertrouwde sfeer, geen vertrouwde gezichten waren.
Immers, onder 1 arm neem je alles mee.
Verbaast u zich er dan over dat mensen regressieverschijnselen gaan vertonen?
Regressieverschijnselen niet alleen bij patiënten, nee, ook bij personeel, wat steeds meer moete heeft gemotiveerd te blijven.
We zijn met een schok wakker geworden, zien een realiteit, waarin wij moeite hadden met het uitvoeren van werk, waar wij niet helemaal achter stonden, maar wel de practische uitvoering mogelijk hebben gemaakt, er zelfs actief aan mee hebben gewerkt.
Nu zien we dat er veel te weinig oog is geweest voor de begeleiding, dat wij daarvoor te weinig op de bres hebben gestaan.
Wij zijn ons er van bewust dat de volgende stappen weloverwogen moeten worden genomen, met begeleiding vòòr- en na de verhuizing, met duidelijke motivaties, waarom iemand overgeplaatst wordt.
Want als Dennenoord doorgaat met voor patiënten de meest geschikte woonvorm te vinden, zonder de patiënten daadwerkelijk centraal te stellen, dan wordt er een stap terug gedaan. Dan worden er meubels verhuisd, in plaats van mensen. Dan worden de patiënten als marionetten in een spel rond de organisatie getrokken.

P.S. Reacties zijn welkom.

Naschrift van de directie
De reactie van de leerlingengroep, is een treffende illustratie van het spanningsveld tussen enerzijds de uitvoering van de grootscheepse veranderingen, die als hoofddoel de verbetering van de patiëntenhuisvesting hebben en anderzijds de belangen en behoeften van de individuele patiënt. Iedereen, die daar langer over nadenkt, zal inzien dat aan de individuele behoeften slechts maximaal kan worden tegemoet gekomen, wanneer iedereen afzonderlijk wordt geplaatst. Dat gebeurt doorgaans ook, vrijwel dag aan dag. Maar soms kan dat niet. In januari-februari van dit jaar niet, en in november evenmin. Tot op ’t laatst zijn er herzieningen geweest, zijn beslissingen herroepen en andere daarvoor in de plaats genomen. De redenen ervoor laten zich gemakkelijk raden. En tóch moet op een bepaalde dag een paviljoen worden ontruimd of een unit gevuld, moeten personeel en patiënten tezamen ergens een nieuw begin maken. In het interview heeft de heer Westrik dat ook duidelijk gemaakt.

Er zijn meer fouten gemaakt dan nodig was geweest. Met de belangen van bepaalde patiënten is niet zelden minder rekening gehouden, dan gewenst was. Menigeen is te laat of niet volledig genoeg ingelicht. Dat alles maant tot bescheidenheid en is reden om het in de toekomst nòg beter voor te bereiden. De leerlingengroep wijst terecht op de noodzaak van een weloverwogen beleid.
Tegelijkertijd wil de directie met nadruk allen dank brengen, die na langdurig overleg, met grote zorgvuldigheid, een goed inzicht in de mogelijkheden en iet in de laatste plaats met respect voor de aan hen toevertrouwde patiënten, deze grote verhuizing in al haar facetten hebben voorbereid en begeleid. Hun integriteit staat voor de directie buiten twijfel.

Dankbetuiging

Graag wil ik iedereen, die de dag van 12 november 1982, voor mij tot een onvergetelijke dag hebben gemaakt, heel hartelijk bedanken. Het was geweldig. En wat zijn er zo’n dag veel mensen voor je in touw (zoals ze dat noemen). Het is om stil van te worden.
Het begint al bij de voorbereidingen. Daarnaast de directie, de begeleiding, de chauffeur die je komt halen, en de gehele dag tot je beschikking staat. De receptie met de mensen die bedienen moeten. Dan mijn kleine vriend Adriaan Westrik, die zo keurig er voor gezorgd heeft, dat iedereen de naam in het receptie-album schreef. Dan al het personeelm dat de mensen begeleidde. Dan al die mensen die je komen groeten en vriendelijke woorden tot je zeggen. De brieven, telefoontjes, bloemen en cadeaus in wat voor vorm dan ook. Het was haast te gek, maar. . . . oh wat mooi!
Maar op zo’n moment is het haast wel net even te veel.
Nogmaals heel hartelijk bedankt.
Tevens wil ik van de gelegenheid gebruik maken om iedereen heel goede en gezegende kerstdagen toe te wensen en veel goeds voor het jaar 1983. Dat het U allen en Dennenoord goed mag gaan. Dit kan echter niet, zonder Gods onmisbare zegen en dat bid ik U dan ook allen toe, in wat voor omstandigheden U zich ook geplaatst ziet.

C.C.A. van der Galiën

Diversen

Hallo luitjes,

Mag ik mij even voorstellen, mijn naam is Polly de pony. Deze naam is mijn gegeven door de bewoners van Eikenstein. Ik behoor ook toe aan de bewoners van Eikenstein en ik kan er dus prat op gaan dat ik wel 52 bazen en bazinnen heb.
Na omzwervingen op het terrein – zo graasde ik eerst op de sappige wei naast Akkerhoven (maar hier werd ik te dik) en later in de mooie wei bij het boswachtershuisje – heb ik nu fijn mijn eigen stal en wei achter het gebouw de Heuvel.
Wat hebben de mensen van Eikenstein geploeterd en gewerkt om die ruimte voor mij te maken. Ik sta hier lekker beschut en heb wat het eten betreft ook niets te klagen. (Er is een wintervoorraad; bieten, hooi en haver).
Mijn stal is gemaakt in het fietsenhok van de Heuvel, met lekker veel stro, dus laat het nu maar winter worden.
De mensen van de Molenmeer hebben mijn ponykar erg mooi opgeknapt. Een nieuw verfje hier en daar, prima werk.
Regelmatig maak ik al een ritje met Jan Pol en mensen van de verpleging. Ik en en zij moeten nog wel wennen aan het rijden met de kar. Alle mensen, zoals dhr. Garst en dhr. Zoodsma, reuze bedankt voor de werkzaamheden aan m’n stal en de wei.
En aan alle andere mensen van Dennenoord, kom eens vrijblijvend langs en een praatje met mij maken.
Jullie hoeven geen eten of snoepgoed mee te nemen, want ik doe aan de lijn.

Tot ziens,
Polly

Dankbetuiging

Mede namens mijn man, wil ik de directie en personeel hartelijk dank zeggen, voor al de bloemen, fruitmanden, kaarten, telefoon en bezoeken, tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis en thuis.
Dit medeleven heeft ons goed gedaan. Nu het voor mij erg moeilijke moment is gekomen, dat ik vanwege mijn ziekte afscheid moet nemen.
Dit valt mij erg zwaar, je weg wordt wel een anders bepaald, dan dat je zelf voor ogen had. Ik heb altijd erg fijn binnen Dennenoord gewerkt, in het bijzonder afdeling Groenehage, daarvoor mijn dank.
Ik wens iedereen veel goeds en hopelijk tot weerziens.

Zuster F. Vogt-v.d. Boor

Attentie Voetbal

Is er iemand van de voetballers die een shirt met nummer 9 nog in zijn bezit heeft?
Zou diegene het shirtje terug willen bezorgen bij L. Weggemans in de Schakel?
Bij voorbaat dank.

Advertenties

Kerkdiensten

• 2 januari 1983, 9.45 uur: Ds. S.W.R. Polman, Viering Heilig Avondmaal; 19.00 uur: Ds. S.W.R. Polman
• 9 januari 1983, 9.45 uur: Ds. J.W. Vlaanderen; 19.00 uur: Ds. J.W. Vlaanderen
• 16 januari 1983, 9.45 uur: Ds. W.M. van Lynden; 19.00 uur: Ds. W.M. van Lynden
• 23 januari 1983, 9.45 uur: Ds. B. Oosterhoff; 19.00 uur: Ds. B. Oosterhoff
• 30 januari 1983, 9.45 uur: Ds. S.W.R. Polman; 19.00 uur: Ds. S.W.R. Polman

Eucharistieviering in de Kimme

• Donderdag 6 januari 1983, 15.30 uur: Pastoor F. Sleegers

Zuidlaarder Amateur Artiesten Show