Home › Thema’s › Media › Personeelskrant Dennenoord › 1983-09 – Personeelskrant Dennenoord – 11e Jrg. No. Oktober

1983-09 – Personeelskrant Dennenoord – 11e Jrg. No. Oktober

blz. 2 – Sociale uitkijkpost – Uit de bibliotheek

blz. 3 – De parabel van Penja

DE PARABEL VAN PENJA, DE WAS-KABOUTER

blz. 4 – Parkzicht van binnen ook niet alles

Bewoners en personeel:

‘PARKZICHT VAN BINNEN OOK NIET ALLES’

In de vorige personeelskrant heeft u in de rubriek ‘Voor u geknipt’ een foto kunnen zien van een hekwerk. Dat hekwerk staat in de tuin van paviljoen Parkzicht t.b.v. de gesloten unit. Door de plaatsing van dit hek, is voor een aantal mensen van de gesloten unit de leefruimte dusdanig vergroot en verruimd, dat er nu een keuze mogelijk is tussen binnen- of buiten vertoeven, zonder afhankelijk te zijn van de begeleiding. Het oude hek was niet hoog genoeg om een aantal bewoners die veiligheid te bieden die men nodig heeft (gedesoriënteerden). Daarom is er een nieuw hoog hek geplaatst en niet het oude, bestaande verhoogd of verwijderd, vandaar deze gecompliceerde foto.
Ook binnen het gebouw is er sprake van gecompliceerdheid.
Bijgaande foto’s zijn er het bewijs van.

Achter de meest linkse deur bevindt zich de kantoorruimte van de D-unit, 2e deur van links is de kantoorruimte van de E-unit en de 3e deur van links is de deur van de eetzaal F-unit (E en F unit zijn beide open units). Uiterst rechts bevindt zich de lift waar 43 bewoners van gebruik zouden moeten kunnen maken. Dit alles bevindt zich in de gang van de gesloten unit, waarvan de 2e deur van rechts de uitgang is. Niet alleen gecompliceerdheid, maar ook +/- 8 jaar achterstallig onderhoud teistert Parkzicht.

De nog steeds zichtbare plekken van lekkage en plafond en muren. Een kwastje verf had geen kwaad gekund.

Behoeft geen toelichting

Dit is ons inziens nodig aan vervanging toe

Hier wordt een ‘winterschilder’ gevraagd

De schilder(s) zou(den) de hele winter kunnen blijven, 80% van het schilderwerk is abominabel slecht

U zult zich wel afvragen, hoe komt dit zover? Reeds midden zeventiger jaren zijn steeds begrotingsaanvragen ingediend, welke wegens verbouwplannen werden uitgesteld. Ook nieuwbouwplannen waren er, waardoor de onderhoudsstaat verslechterde.
De verpaupering zet zich voort en het mag duidelijk zijn dat de bewoners van Parkzicht in een onleefbaar gebouw wonen, waar over niet al te lange tijd het bordje ‘ONBEWOONBAAR VERKLAARD’ van toepassing kan of zal zijn.
Inmiddels is er een verbouwing via de verkorte procedure aangevraagd, iets wat meer duidelijkheid geeft, maar helaas nog geen zekerheid. . . . en dat in 1983!?

Bewoners en personeel
Paviljoen Parkzicht

blz. 5 – Vak-aktiviteiten houdt open huis

VAK-ACTIVITEITEN HOUDT OPEN HUIS

De afdeling Vak-activiteiten (nog steeds beter bekend als Arbeidstherapie) houdt op woensdag 9 november 1983 open huis. Van half 2 tot half 5 ’s middags kunnen personeelsleden en patiënten van Dennenoord, maar ook familieleden en inwoners van Zuidlaren komen kijken naar de diverse activiteiten.
Aanleiding tot het openen van de deuren voor publiek is de wedstrijd geweest, die werd uitgeschreven om het Zuider-arbeidstherapie-gebouw een andere naam te kunnen geven. De nieuwe naam zal nu ook op 9 november worden bekend gemaakt en worden onthuld door de heer E. Zwart.
Onder het genot van een hapje en een drankje kan niet alleen worden rondgekeken, gekocht en geluisterd naar de uitleg van patiënten en personeel, maar ook worden geluisterd naar draaiorgel ‘De zwarte Dorus’ uit Veendam (mist het weer niet te vochtig is).

blz. 6 – Theater programma

blz. 7 – Studiedagen voor predikanten – Museum technische afdeling organiseert een museumdag

STUDIEDAGEN VOOR PREDIKANTEN 1983-1984

MUSEUMTECHNISCHE AFDELING ORGANISEERT EEN MUSEUMDAG

Op 1 november 1983 bestaat de afdeling museumtechnische werkzaamheden 5 jaar! Om u enig idee te geven van wat er in de afgelopen jaren zoal gemaakt is binnen deze afdeling, kunt u zien op de excursiedag, die ter gelegenheid van het jubileum op 1 november 1983 wordt georganiseerd. Van ’s morgen 10.00 tot ’s middags 4 uur, is iedere belangstellende welkom: er is géén koffie, wél een deskundige uitleg over de verschillende werkzaamheden.

blz. 8 & 9 – Uit de pers

blz. 10 – T. Veenstra in UBO-regeling

T. Veenstra drie maanden in OBU-regeling

‘HEERLIJK VIND IK HET, DAT ROMMELEN BIJ HUIS’

‘Zo nu en dan heb ik nog dat gevoel van: Kan dat nu allemaal zo maar, iedere maand je geld krijgen zonder dat je er iets voor hoeft te doen?’ zegt T. Veenstra nadat hij ons meteen na binnenkomst in zijn huis in Westlaren heeft toevertrouwd het heerlijk te vinden nu altijd thuis te zijn.

‘Vo veel mensen hebben voorspeld, dat ik Dennenoord wel ontzettend zou missen’, voegt hij er aan toe. ‘Vooral, omdat ik er toch 35 jaar heb gewerkt. Ik kan me voorstellen, dat mensen met weinig hobby’s wat vreemd thuis zullen rondkijken, maar ik mag zo graag knutselen. Ik vind het gewoon een luxe, dat ik ’s morgens eerst heel rustig aan kan doen, geen haast hoef te maken om aan het werk te gaan en dat ik zomaar midden in de week een dagje uit kan gaan met mijn vrouw’.
‘Als ik thuis ben, ga ik na de koffie pas aan de slag, maar dan ben ik ook zo geconcentreerd bezig, dat ze me moeten roepen voor ik weer uit de werkruimte achter mijn huis tevoorschijn kom’.

Meubelmaker
Toen de heer Veenstra Dennenoord verliet, was hij Hoofd van de afdeling Interieurverzorging. ‘Van huis uit ben ik meubelmaker’, vertelt hij. ‘Ik heb anderhalf jaar op de MULO in Drachten gezeten. Ik wilde zelf graag naar de technische school. Na onenigheid thuis, ben ik bij een meubelmaker terecht gekomen. Daar heb ik veel geleerd en zou ik nog meer hebben geleerd, als de oorlog niet was uitgebroken’. Veenstra is toen ondergedoken bij een timmerman, die wel wat ruwer werk voor hem te doen had dan meubels maken: ‘Maar ik was al lang blij, dat ik een beetje in m’n vak bezig kon blijven. ’s Morgens vroeg ging ik de boer op, de ene keer om het klokkenhuis van een kerktoren te repareren, de andere keer om een schuur te betimmeren en als ’t zo uitkwam, werkte ik ook op het land. Later heb ik – met een vals persoonsbewijs waarop stond dat ik landbouwer was – ook nog melkbussen gereden’.
Met nog weer iets heel anders kreeg de heer Veenstra te maken toen hij na de oorlog , in het kader van de wederopbouw in Arnhem terecht kwam en daar glas-in-lood ramen moest repareren. ‘Dat was heel precies werk’, herinnert Veenstra zich nog, maar dat lag me wel.
Nog steeds trouwens. Vandaar ook, dat ik het zo druk heb. Veel mensen houden niet van pietepeuterig werk, terwijl ik het juist graag doe. Na de oorlog heb ik nog een tijdje in Drachten gewerkt, in een fabriek waar ze houten lampen maakten. In die tijd werd er een meubelmaker op Dennenoord gevraagd’.

Weg uit Friesland
‘Mijn vrouw vond het maar niets, dat ik naar die functie solliciteerde. Niet zo zeer om die baan, alswel omdat we dan Friesland zouden moeten verlaten, waar we beiden geboren en getogen zijn. Nu 35 jaar later, vinden we het allebei heerlijk om hier in Drenthe te wonen’.
De heer Veenstra was de eerste echte meubelmaker, die Dennenoord in dienst nam. Hij ressorteerde onder de chef timmerfabriek: ‘Er was een groot gebrek aan meubilair, maar ook toen moest er al worden geld gereserveerd. En er was niet bijster veel, zo maakte ik van oude deuren, tafels en poten van hoofd- en voeteneinden van oude bedden. Die tafels waren dus niet te tillen, maar er werd toen nog geredeneerd: ‘Je weet nooit wat die zieke mensen doen, het meubilair moest dus tegen een stootje kunnen. Gelukkig veranderde er wel snel het één en ander. Er gingen steeds meer hekken weg, maar ook het meubilair mocht weer wat mooier en minder robuust worden. Gedraaide tafelpoten kon toen opeens. . . .’

Therapie
‘De volgende stap was’, aldus Veenstra, ‘dat er patiënten in de werkplaats aan de slag gingen. Ik heb nooit moeilijkheden meegemaakt, terwijl er elders op Dennenoord druk over werd geredeneerd of er nu wel of niet verplegers mee moesten komen’. Was hij al technisch adviseur voor de therapie,later werd hij daarnaast ook chef van de meubelmakerij. Jaren van grote groei volgden. Er kwam steeds meer bij kijken, bij de afdeling Interieurverzorging en de technische afdeling therapie, die beiden waren ondergebracht in de werkloods. Dit leidde er toe, dat de heer Veenstra in 1968 werd benoemd tot Hoofd Interieurverzorging en dat een ander deel van zijn taak, het technisch adviseurschap voor de therapie, werd overgedragen aan de heer Zuidersma en later verhuisde naar het Wester-therapie-gebouw. De heer Veenstra gaf inmiddels leiding aan de meubelafdeling, de stoffeerderij, het vloerbedekkingsbedrijf, het verhuisburo en de afdeling leerbewerking.
‘Ik kreeg het eigenlijk steeds drukker. Veel papieren rompslomp en zo. Dat hoort er natuurlijk bij, maar voor iemand als ik, met weinig opleiding, kostte het toch menig zweetdruppeltje. Je moet je niet alleen inspannen, maar hebt daarnaast ook veel kopzorgen. Als ik de laatste jaren thuiskwam, was ik doodmoe. En nu? Nu helemaal niet meer, terwijl ik toch de hele dag bezig ben.

Nettie van Doorn

De heer Veenstra achter zijn bureau in de gerenoveerde werkplaats

De werkplaats, jarenlang het werkterrein van de heer Veenstra

blz. 11 – Niet roken op Dennenoord

ROKEN/NIET ROKEN OP DENNENOORD

GEVRAAGD MET SPOED

CABARETGROEP ‘TILT’

blz. 12 – Ski-weekend

blz. 13 – Voor leden van de personeelsvereniging

blz. 14 – Puzzel – Lieve mensen – Zeevissen 1983

PUZZEL OKTOBER

LIEVE MENSEN

Dankzij onze gezamenlijke zoek aktie en jullie spontane hulp, is op 1 oktober 1983 FRITS, de zandkleurige kater weer teruggekeerd op Veldzicht.
Het kan voorkomen dat jullie Frits nog eens zien wandelen over het terrein. Wees dan zo vriendelijk en geef ons even een telefoontje. Dan halen we hem wel weer op. De jonge kater is nl. een allemansvriend geworden.
Wij hopen op jullie medewerking.

Groetjes
Bewoners en personeel,
Veldzicht A,
(en Frits natuurlijk)

OPLOSSING SEPTEMBER

ZEEVISSEN 1983

Toen we vertrokken leek het weer wel aardig. Op de afsluitdijk was de zee rustig. We waren nog maar net de haven uit, of de eerste zieken meldden zich al bij de reling. Hoe verder we het ruime sop kozen, des te hoger werden de golven. Maar we hielden goede moed. Onder het vissen, wat niet iedereen meer deed door ziekte, bleek de deining enorm te zijn. Zo erg zelfs, dat er mensen waren die dachten dat we zouden omslaan.
Na nog een keer elders vergeefs geprobeerd te hebben om ons visemmertje te vullen, gingen we weer richting Den Helder. Dat ging echter ook niet zonder kleerscheuren. Er kwam een golf over het dek en die sloeg menigeen de benen onder het lichaam vandaan. Om 13.30 uur kwamen we weer aan in de haven en gingen we weer terug.