1984-02 – Personeelskrant Dennenoord – 12e Jrg. No. Februari

25 JAAR DIENSTVERBAND HEER GRUPPEN

Reagerend op een advertentie voor tractor chauffeur, werd hij uit een groep van 26 sollicitanten gekozen en zo trad dhr. Gruppen op 23 februari 1959 in dienst van Dennenoord. Wij kunnen het ons nauwelijks meer voorstellen dat de boerderij volop in bedrijf was. Velen hadden daar een dagtaak, zowel patiënten als vast personeel. Maar naar mate de tijd vorderde, kwamen er steeds meer machines en die namen het werk over. De heer Gruppen heeft een lange tijd de zorg gehad voor het vee en vooral de varkens vroegen nogal wat aandacht.
Hij heeft er heel wat vet gemest ten behoeve van het ziekenhuis, er werden per week 2 koeien en 4 varkens geslacht. Na twintig jaar was de boerderij niet meer nodig voor het ziekenhuis. Op verzoek van de heer Gruppen werd hij overgeplaatst naar de therapie en kreeg hij een tuingroep. Dit was wel wennen, want wie hem kent, weet dat hij het liefst zelf vooraan gaat. De groep is erg met hem ingenomen, want ze vonden in hem een goede werkleider, waar ze altijd op konden rekenen.
Waar vroeger de varkens klaar gemaakt werden voor consumpties, is nu zijn afdeling ‘de Boomklever’. Op 2 maart 1984 zullen we dit heuglijke feit vieren en we wensen jou en je vrouw en kinderen alvast een hele gezellige dag toe.

WINTERSPORT 1984

In november 1983 stond er in het personeelskrantje een advertentie over een lang weekend wintersport in de Harz in Duitsland. Slechts 18 personen hadden zich hiervoor opgegeven, inclusief 5 introducees.
Na een herhaalde oproep per circulaire kwamen er ook niet meer reacties. De organisatoren lieten zich echter niet uit het veld slaan en gingen op eigen initiatief verder.
Op vrijdag 13 januari 1984 zou het zover zijn. In een week tijd moest er nog wel wat georganiseerd worden. Op 9 januari 1984 lag er totaal nog geen sneeuw in de Harz, dus bleef het onzeker of het festijn wel doorgang zou kunnen vinden. Echter de weergoden waren ons gunstig gezind en lieten op 10 januari 1984 een flink pak sneeuw vallen. Toen moest er geboekt worden, verzekeringen worden afgesloten, enz.
Om 07.00 uur op de bewuste vrijdagmorgen, was het dan zover. Bij de Schakel verzamelden zich 14 wintersporters onder barre weersomstandigheden (regen en storm). Echter de stemming zat er best in en de reis werd aangevangen. Afgesproken werd, dat de reis na ongeveer twee uur zou worden onderbroken. De auto’s zwiepten over de weg en de ruitenwissers hadden geen tel rust. Tegen half elf werd even achter Osnabrück een koffiepauze ingelast. Iedereen keek iedereen aan met de vraag of we wel sneeuw zouden zien. De opmerkingen waren dan ook niet van de lucht. Hier werd smakelijk om gelachen en tegen elven werd de reis voortgezet. De regen en de storm bleven maar doorgaan, maar dat drukte de stemming niet.
Op ongeveer 50 km., voor het eindpunt zagen we de eerste sneeuw. Het was wel natte sneeuw, maar goed, het was sneeuw. Tot ieders grote verbazing zaten we een kwartier later in een sneeuwjacht, met momenten vanminder dan 5 meter zicht. Als je tot stilstand kwam, had je de meeste moeite om de vaart er weer in te krijgen. Maar toch bereikten we tegen twee uur, ons eindpunt: Pension Wiemann, Lauterbergstrass 13 in Braunlage. De parkeerplaatsen achter het pension waren alleen toegankelijk via een steile weg, die bedekt lag met een flinke laag ijs en sneeuw. Er was één auto die geen sneeuwkettingen had en die dus omhoog getild moest worden in de sneeuwstorm. Met vereende krachten werd deze auto al glijdend op de achterste parkeerplaats gedeponeerd en daar de eerste dagen ook niet meer vandaan kwam.
We werden gastvrij ontvangen en kregen onze kamers toegewezen. Er werd toen met bagage gesjouwd, wat op de kamers uitgepakt werd en waar men zich ook iets verfriste. De kamers waren leuk ingericht en we voelden ons dus ook snel thuis.
Dezelfde middag gingen we nog op verkenning uit in de stad en op zoek naar een ski-school. Na wat rond te hebben gelopen in het prachtige stadje, vonden we er één. Hier werden onze ski’s en langlauflatten op maat gemaakt; bij de aangrenzende school werden de lessen geboekt en als echte skiërs bepakt, gingen we terug naar het pension. Intussen hadden we wel trek en gingen dus de innerlijke mens versterken in een nabij gelegen hotel, waar een heerlijke maaltijd genuttigd werd. Tegen half acht viel de groep uiteen, in een jonge en een oudere groep. De jonge groep ging op zoek naar een gezellige kroeg, terwijl de ouderen een wandeling verkozen en een rustig plaatsje in het pension uitkozen. Tegen één uur was iedereen moe en werd besloten het bed te kiezen. De volgende morgen werden we om kwart voor acht gewekt, om, om half negen een ontbijt te genieten, wat we ons prima lieten smaken.
Hierna werden de ski’s en aanverwante artikelen ingeladen en maakten we ons klaar voor vertrek. Er vormden zich drie groepen. Een groep langlauffers, dhr. en mevr. Heijenga en dhr. en mevr. Heidekamp, een groep geoefende skiërs, Ina, Geeske en Peter en een groep leerling skiërs, dhr. en mevr. Dijkstra, Reina, Liesbeth, Bert, Nico en Abel. De lessen begonnen om 10 uur.
Onder het toeziend oog van de skileraar, werd in een flinke sneeuwbui ons de beginselen bijgebracht van het balanceren, sturen, remmen en al wat nog meer nodig is voor het goed kunnen stand houden op die lange latten. Doordat het lopen en oefeningen doen op ski’s een niet alledaagse bezigheid voor ons was, waren de valpartijen dan ook niet van de lucht, maar onder veel hilariteit gingen de lessen verder.
Het langlaufen verliep in het begin ook met vallen en opstaan en ook het sneeuwhappen was hier dan niet van de lucht. Maar aldoende leert men en toen het in de loop van de morgen begon te regenen, hadden we, mocht het dan gaan dooien, koste wat het kost geskied. Tussen de middag hebben we in de stad een heerlijke maaltijd genuttigd en onze kleren wat gedroogd.
’s Middags om twee uur moest een ieder weer present zijn. De langlaufers gingen een prachtige tocht door de bossen maken, waar ze schitterende vergezichten te zien kregen. De skiërs gingen, in de nog steeds vallende regen, een nieuwe wat steilere helling proberen, waarbij gebruik moest worden gemaakt van een sleeplift. Dit ongewone transportmiddel, leidde dan ook weer tot valpartijen en lachsalvo’s. Doordat het maar steeds bleef regenen, werd de sneeuw stroever en wij steeds natter. In gezamenlijk overleg is toen besloten de lessen te staken en het de volgende dag in te halen.
Als verzopen katten kwamen we om half vier terug bij het pension.
Alle natte kleren werden door het pension gehangen en het leek dan ook net een grote droogkamer. Nadat iedereen zich verfrist had, kwamen we om zes uur weer bij elkaar om gezamenlijk uit eten te gaan. Dit was telkens weer een gezellig samenzijn.
Inmiddels was het beginnen te vriezen, waardoor de regen en sneeuw veranderden in ijs. Dit kon een aantal skiërs er toch niet van weerhouden de latten onder te binden en op de romantische, kunstmatige verlichtte piste naar benden te zoeven. Het was oppassen, want op het ijs had je weinig grip met remmen, wat tot gevolg had dat enkelen na één keer de schrik al zo in de benen hadden en ermee stopten. Tegen tienen was het skiën afgelopen en hebben we ons in het nachtleven van Braunlage gestort.
Zondag hebben de langlaufers hele tochten door de bossen gemaakt, onder schitterende weersomstandigheden. De leerling skiërs werden weer wat oefeningen en kneepjes bijgebracht. Het ging allemaal erg goed met ons allemaal en de leraar vertelde dat we alles snel onder de knie hadden. Echter door een fout van een ander, gebeurde er een fataal ongeluk. Mevr. Dijkstra, die erg veel plezier aan het skiën beleefde en het ook erg goed deed, werd door iemand aangereden en kwam te vallen, waarbij ze een dubbele onderbeenbreuk opliep. Na een wat traag op gang komende eerste hulp, is ze naar het ziekenhuis vervoerd, waar ze de volgende morgen een operatie moest ondergaan. Iedereen had hierdoor de schrik in de benen en er werd toen besloten eerst maar te gaan eten. ’s Middags gingen de lessen echter weer verder en moesten toen ons beste beentje maar voorzetten. Na eerst wat herhalingsoefeningen, kwam de durf weer wat terug en vervolgens moesten we over bultjes springen en door kuilen glijden. Hierdoor kreeg iedereen zo’n kick, dat het gebeuren van de morgen snel vergeten werd. Tegen half vijf kwamen de geoefende skiërs ook naar onze piste en na wat prachtige afdalingen werd besloten over te gaan tot een après-ski. In een sneeuwbui met de lift de heuvel op, om boven in het hotel een borrel te nemen.
Na hier wat op verhaal te zijn gekomen, werd in het donker in de de sneeuw de terugtocht aanvaard. Door de verse sneeuw die er nu lag, gaf dit een extra dimensie aan het skiën.
Na het gebruikelijke avondprogramma (eten en uitgaan), keerde een ieder vermoeid tussen de lakens.
Maandag was alweer de laatste dag en de langlaufers hadden besloten deze dag tot wandeldag te verkiezen. Een schitterende wandeling liet hen onder meer het prachtige ijsstation, een kuhroord, een rodelbahn en een skipiste zien, die tot 1,2 km. na hebben kunnen bereiken.
Door onze goede lesprestaties, had de leraar een verrassing in petto.
We verlieten de pisten van de voorgaande dagen en zochten het hoger op. Met gesloten liftbakken, moesten we een eind klimmen en kwamen na enige tijd op de piste die Peter, Ina en Geeske de afgelopen dagen genomen hadden. Na hier na beneden te zijn gezoefd, werd de tocht onder het toeziend oog van de meester voortgezet door de bossen langs de Oost-Duitse grens. Onderweg kwamen we langs een idyllische piste die we natuurlijk ook wilde proberen. Na dit ettelijke keren te hebben gedaan, werd de tocht voortgezet naar beneden, naar de stad. Hier hebben we afscheid van onze leraar genomen en zijn toen met onze eigen leraar Peter, weer naar boven ‘gelift’. Door de harde wind, waar we echter niets van vernamen, ging de lift nu maar tot de helft en moesten we de andere helft dus lopen. Een zware opgave, maar met in het vooruitzicht de verrukkelijke helling, viel het afzien nog wel mee. Eerst gauw wat eten en dan maar snel weer op en neer, tot om ongeveer drie uur de bel voor de laatste afdaling klonk. Via het bospad weer terug naar de stad, waar we de ski’s etc. terugbrachten en bloemen voor onze zieke mevr. Dijkstra gingen kopen. Eénmaal bij het station aangekomen, stond op het programma: inpakken en inladen. Nadat dit achter de rug was, hebben we afscheid genomen van onze gastvrouw en van dhr. Dijkstra en Reina die achterbleven. Tegen half vijf werd de terugtocht aanvaard. Even buiten de stad konden de sneeuwkettingen worden gedemonteerd en hoe verder we van ons pension afkwamen, des te slechter werd het weer (weer regen en storm).
Nabij Hannover, hebben we ons galgenmaal genuttigd en met buikkrampen van het lachen gingen we verder. De reis verliep spoedig, alleen hadden we wat oponthoud aan de grens. Tegen middernacht kwamen we bij de Schakel aan, waar onder het genot van een drankje de verhalen loskwamen. Tegen half één nam iedereen afscheid en keerden moe naar huis terug, wachtend op WINTERSPORT 1985.
Namens alle deelnemers willen we mevr. Dijkstra heel veel sterkte en een spoedig herstel toewensen, iets wat we haar dochter Reina ook willen doen toekomen. Reina bleek namelijk dinsdag, toen wij alweer terug in Nederland waren, haar enkelbanden te hebben gescheurd. Hierdoor heeft ze haar moeder nog enkele dagen in het ziekenhuis gezelschap gehouden.
Verder zijn wij een woord van dank verschuldigd aan Ina en Peter, die het geheel heel prima hebben verzorgd. We hopen dat er volgend jaar weer een soortgelijke happening plaats kan vinden.

De Sneeuwhappers

OPENING CAFEETJE VELDZICHT

31 januari 1984 was het dan zover. Na veel voorbereidingen werd het cafeetje door mw. Wortelboer geopend. De voorbereidingen zijn uitgevoerd door de café commissie. Men is er wekelijks mee bezig geweest. Affiches werden opgehangen en uitnodigingen zelf gemaakt en zelf bezorgd. Door de affiches is het misverstand ontstaan dat men dacht dat het cafeetje voor iedereen geopend was. Hier bieden we onze excuses voor aan. Er was veel bezoek van familie en mensen die speciaal uitgenodigd waren van het terrein. Een aantal genodigden hebben jammer genoeg af laten weten, tot spijt van de bewoners. Het openingswoord van mw. Wortelboer viel in goede aarde, waarbij de nieuwe naam voor het cafeetje bekend werd gemaakt. men kon een prijs winnen voor het bedenken van een naam. Albert de Jonge was de gelukkige en wel met de naam ‘Trefpunt’. De opening werd gevierd met koffie, drankjes en lekkere hapjes. Er werd nog bingo gespeeld, waar men leuke prijsjes mee kon winnen. Iedereen vond het een geslaagde middag. Hierbij willen we ook de mensen bedanken die de aankleding van het cafeetje mogelijk hebben gemaakt d.m.v. lampjes, bloemen etc.

NOTA ORTHOPSYCHIATRIE

Op 25 januari 1984, was het dan eindelijk zover. De lang verwachtte Nota Orthopsychiatrie kon worden aangeboden aan de blokleider. Door de medewerkers van de behandelfunctie orthopsychiatrie is veel tijd en energie aangewend, om aan deze nota gestalte te geven. Het mag dan ook een mijlpaal heten, dat dit in het bijzijn van in- en externe genodigden gepresenteerd kon worden.
Eén van de kernpunten in de informatieve discussie, die volgde op de aanbieding van de nota, was de positieve waardering die gegeven werd aan het in discussie brengen van de inzichten zoals deze verwoord zijn in de Nota Orthopsychiatrie, tegen de achtergrond van de negatieve publiciteit van de laatste maanden in de pers over de behandelfunctie.
Voordat de nota tot vaststelling aan de directie wordt voorgelegd, zal advies gevraagd worden aan het I.V.O. (Interdisciplinair Vakgroep Overleg) en het Doelstellingenoverleg in Blok I.
Belangstellenden kunnen de Nota Orthopsychiatrie opvragen bij:

• Mw. K. Jaspers, afdelingssecretaresse, tst. 320;
• Dhr. T. Hofstede, afdelingsleider, tst. 1158

INTERVIEW MET DS. OOSTERHOFF

• Vlaanderen: Het is inmiddels al weer 8½ jaar geleden dat je solliciteerde. Naar mijn gevoel zijn de jaren omgevlogen. Toen je solliciteerde heeft een rol gespeeld, dat je in Wagenborgen veel met zwakzinnigen optrok. De bedoeling was, dat je, je ook hier met hen in het bijzonder zou bezig houden. Hoe heb je toen die overgang ervaren?
• Oosterhoff: Er was natuurlijk verschil tussen Wagenborgen en hier wat de samenstelling van de patiënten betrof. Je zou kunnen zeggen, dat Wagenborgen een psychiatrisch ziekenhuis was, met anders dan hier, erg veel zwakzinnigen. Toen Wagenborgen met het plan kwam, om zich van de zwakzinnigen te ontdoen, kwam de vraag of ik mee wilde gaan naar Groot Woelwijk. Hoewel het omgaan met zwakzinnigen mij wel lag, ik vond het fijn werk, vond ik het toch een te grote verantwoordelijkheid om de totale zwakzinnigen voor mijn rekening te nemen, omdat het eigenlijk zoveel van je fantasie en creativiteit vraagt. In die tijd kwam de advertentie van Dennenoord.
• Vlaanderen: Zou Nieuw Woelwijk wat eenzijdig geweest zijn?
• Oosterhoff: Inderdaad. Het is hier natuurlijk veelzijdiger. Naast de zwakzinnigen kreeg ik ook andere afdelingen. Ik kwam op paviljoen 8 en 10 te werken, ik kreeg direct een gedeelte van de Enk, de helft nam ik van Ds. Polman over, en daardoor was het werk wel gevarieerd.
• Vlaanderen: Hoe was de relatie tot de verpleegkundigen en behandelaars? Heb je steeds medewerking gehad?
• Oosterhoff: Ja, ik heb eigenlijk altijd het gevoel gehad, dat ik welkom was en de ruimte kreeg. Ik had niet zoveel behoefte om aan allerlei teams en vergaderingen mee te doen. Het was soms wel leuk en hier en daar gebeurde het ook, om toch een beetje met de gang van zaken op de afdeling op de hoogte te zijn. Maar ik stond er niet op om overal in betrokken te worden. En de praktijk is, dat ik overal mijn gang kon gaan en daar niet veel moeite mee had.
• Vlaanderen: Iets heel anders. Ik heb eens nagegaan in Kleine Geluiden, wat er indertijd zoal geschreven is rondom je komst. He hebt intrede gedaan met een gesprek over Martha en Maria. Ik citeer dan: ‘Maria zit aan de voeten van Jezus en luistert’. Dat wordt als heel belangrijk aangemerkt. Je zegt dan, dat je dankbaar bent dat de leiding van het ziekenhuis dat zitten aan de voeten van Jezus belangrijk vindt en dat o.a. ook gestalte geeft in de dienst Geestelijke verzorging. Dat was acht jaar geleden. Heeft dat facet nog die aandacht?
• Oosterhoff: In zo’n intreepreek formuleer je de zaak natuurlijk op z’n mooist en heel ideëel. Het is natuurlijk zo, dat zo’n ideaal in de praktijk z’n moeilijkheden meebrengt. Het is een feit, dat in de acht jaar dat ik hier werkzaam ben, de secularisatie verder is voortgeschreden. Het klimaat van de inrichting is verander. En daardoor is het toch misschien wat moeilijker geworden om dat ideaal te realiseren.
• Vlaanderen: Je gebruikt het woord secularisatie. Zou je daar een Hollands woord voor kunnen geven?
• Oosterhoff:  Je zou het in elk geval kunnen omschrijven, dat men niet meer zo bezig is met godsdienstige zaken als vroeger het geval was.
• Vlaanderen: Dat heb je duidelijk in de loop der jaren ervaren?
• Oosterhoff: Wat is duidelijk ervaren. Dat is niet makkelijk, dan zou je met een heleboel voorbeelden moeten komen, terwijl het juist gaat om het klimaat. De dominee is toch een wat vreemd verschijnsel in de samenleving. Steeds meer mensen kijken er steeds vreemder tegenaan. Dat valt niet te ontkennen.
• Vlaanderen: Je bent heel duidelijk deze weken aan het afbouwen. Je keert laden ondersteboven. Hoe voel je, je als je daarmee bezig bent.
• Oosterhoff: Je hebt natuurlijk weleens het gevoel, wat is nou het effekt ervan geweest. Dat effekt is niet meetbaar. Je kunt terugdenken aan fijne gesprekken die je hebt gehad. Wat mij wel een beetje moeilijk valt: ik heb mensen wel acht jaar begeleid. Die waren er toen ik kwam en die zijn er nog en zij zijn eigenlijk niks verder gekomen. Soms is het tegendeel het geval. Dat is in de geriatrie natuurlijk een heel gewoon verschijnsel, maar in de psychiatrische afdeling is dat wel een moeilijk te verteren zaak. Je vraagt je af: waarom zijn ze niet verder gekomen? Heb je er zelf genoeg aan gedaan. Hebben anderen er genoeg aan gedaan. Zijn we eigenlijk met elkaar wel effektief genoeg om de mensen werkelijk een klimaat te bieden, waarin ze wat gelukkiger zijn.
• Vlaanderen: Aan evalueren zijn uiteraard gevoelens verbonden. Een gevoel van bevrijding, ook iets van weemoed?
• Oosterhoff: Ik kan wel zeggen, dat ik vooral de laatste maanden een heel ontspannen gevoel heb. Dat hangt samen met de totale periode van het dominee zijn. Ik heb het met plezier gedaan. Maar ik het toch altijd wel wat spannend gevonden. Er zijn wel eens momenten geweest in mijn leven, dat ik dacht: zal ik dat volhouden. Je hebt wel eens momenten, dat je denkt: ik weet het niet. Nog zoveel jaren kerkdiensten leiden, nog zoveel jaren dit, nog zoveel jaren dat. Red ik dat wel. De laatste tijd heb ik het idee, dat ik het wel red, want ik ben er bijna! Door omstandigheden is het eerder gekomen, dan we gedacht hadden. Er zit dus iets van opluchting in. Er zijn natuurlijk ook momenten van afscheid. Als je zolang met mensen opgetrokken bent, heb je daar banden mee. Het is wel een raar gevoel, dat je straks niet meer omt op afdelingen waar je week in, week uit kwam.
• Vlaanderen: Hoe heb je de samenwerking in het team Geestelijke Verzorging ervaren?
• Oosterhoff: Acht jaar geleden heb ik gezegd: Als ik daar kom te werken, kom ik bij een leuk stel collega’s. Het heeft best aan de verwachtingen voldaan. Het bleken geen volmaakte mensen te zijn. Maar ik ben ook niet volmaakt.
• Vlaanderen: En wat ga je doen straks?
• Oosterhoff: Fietsen, wandelen, veel lezen, reizen, veel buiten zijn, enz. enz. Ik heb me nog nooit verveeld in mijn leven. Ik houd van op tijd opstaan en ga dan aan de gang. Niet dat alles zo belangrijk is wat ik doe. Ik denk dat, dat zo doorgaat.
• Vlaanderen: Berend, we wensen je het allerbeste toe samen met je vrouw. We hopen dat je lang mag genieten van de vrijheid die je toch nu wel krijgt.
• Oosterhoff: Je noemt het woord vrijheid. Ik heb anderen vaak uitgenodigd om wat vrijer in het leven te staan. Dat ga ik nu proberen: in de ruimte leven.

MAMMOETVERVOER OP DENNENOORD

AANGENAAM KENNISMAKEN, KABOUTER FIOLA

DE FEESTAVONDEN VAN DE S.O.P.

Zowel op 20 als op 27 januari 1984, werden de jaarlijkse Nieuwjaarsavonden, door de directie aangeboden, en door het S.O.P. en vele andere medewerkers georganiseerd, in de Kimme gehouden.
Ondanks het feit, dat het S.O.P. zo kort van tevoren van de directie te horen kreeg, dat er aanzienlijk in de begroting gesnoeid moest worden, is het toch een geslaagd geheel geworden.
De cabaretgroep ‘TILT’ verzorgde het programma voor de pauze. Een alleraardigst programma, waarbij een aantal ‘hete hangijzers’ uit de psychiatrie op cabareteske wijze werden belicht.
Voor een amateurgezelschap niet onverdienstelijk!
Om 23.00 uur verliet een ieder de zaal en kon men zich in de gymzaal te goed doen aan de fantastische opgemaakte schotels met lekkernijen. Een compliment aan de Centrale Keuken.
De muziek in de soos deze avonden, in Mexicaanse stijl, werd verzorgd door Los Mariachis. Als kanttekening hierbij dat de pauzes die de heren namen, soms wel erg lang waren. . . .
In de kelder speelde de groep ‘JIVE’. Het klonk niet zo denderend, voor deze jongens was de concurrentie met ‘The Millionaires’ die in de hal speelden dan ook een oneerlijke strijd.
‘The Millionaires’ brachten een fraaie show, goede muziek voorzien van lichteffecten. Als bezwaar werd door enkele oudere bezoekers genoemd, dat op deze muziek het stijldansen niet mogelijk was. Maar uiteindelijk heeft iedereen zich wel vermaakt.
Teleurstellend was wel de opkomst van de eerste feestavond. Er werd gerekend op 500 bezoekers, gezien het aantal uitgegeven kaarten. Uiteindelijk kwamen er 300 mensen opdagen. Misschien voor de organisatoren van volgend jaar een idee om hier iets op te vinden???

Een bezoeker

TONEELVOORSTELLING ‘NIEUW LEVEN’

DIVERSEN

OPLOSSING PUZZEL JANUARI

DENNENOORD: SNELLE STIJGER EN DALER

MANAGEMENT MEDEDELING

De heer C. v.d. Kraan heeft per 1 januari 1984 de werkzaamheden overgenomen die voortvloeiden uit de reeds lang bestaande vacature Maatschappelijk Werkende in de behandelfunctie Orthopsychiatrie.

ONTMOETINGSKERK, ORGELCONCERTEN IN 1984

KERKDIENSTEN in de Ontmoetingskerk

• 26 februari 1984, 9.30 uur: Ds. B. Oosterhoff, Afscheidsdienst; 19.00 uur: Ds. S.W.R. Polman
• 4 maart 1984, 9.30 uur: Ds. J.W. Vlaanderen; 19.00 uur: Ds. J.W. Vlaanderen
• 11 maart 1984, 9.30 uur: Ds. S.W.R. Polman; 19.00 uur: Ds. S.W.R. Polman
• 18 maart 1984, 9.30 uur: Ds. W.M. van Lynden; 19.00 uur: Ds. W.M. van Lynden
• 25 maart 1984, 9.30 uur: Ds. O.C. Broek Roelofs; 19.00 uur: Ds. J.W. Vlaanderen

KERKDIENSTEN in de Enk

• 4 maart 1984, 10.45 uur: Ds. J.W. Vlaanderen
• 11 maart 1984, 10.45 uur: Ds. S.W.R. Polman
• 18 maart 1984, 10.45 uur: Ds. W.M. van Lynden
• 25 maart 1984, 10.45 uur: Ds. O.C. Broek Roelofs

EUCHARISTIEVIERING in de Kimme

• Donderdag 1 maart 1984, 15.30 uur: Pastoor F. Sleegers

TE KOOP AANGEBODEN